هدف از پژوهش حاضر، تعیین و مقایسه سبک های یادگیری ورزشکاران در رشته های مختلف شناختی، ادراکی حرکتی و حرکتی است. بدین منظور، 27 بازیکن زن شطرنج (شناختی)، 30 بازیکن زن والیبال (ادراکی حرکتی) و 26 بازیکن زن پرتاب نیزه و دیسک (حرکتی) با استفاده از پرسشنامه سبک های یادگیری کلب مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده های به دست آمده با استفاده از آزمون خی دو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داده است توزیع سبک های یادگیری در رشته های فوق تفاوت معنادار دارد. مطابق با نتایج در گروه شناختی؛ سبک یادگیری جذب کننده 20 درصد، واگرا 2 درصد، همگرا، 5 درصد، در گروه ادراکی حرکتی جذب کننده 12 درصد، واگرا 10 درصد، همگرا 8 درصد، انطباق یابنده 10 درصد و در نهایت در گروه حرکتی سبک یادگیری جذب کننده درصد، واگرا 12 درصد، همگرا 6 درصد و انطباق یابنده صفر درصد را به خود اختصاص داده اند (P<0.05).نتایج نشان داده است توزیع سبک های یادگیری در رشته های فوق تفاوت معنی داری دارد. به طوری که سبک غالب در رشته های شناختی و ادراکی-حرکتی، جذب کننده، اما سبک غالب در رشته های حرکتی واگرا بوده است.

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر تعاملی سبک های یادگیری با کانون توجه در یادگیری مهارت پرتاب دارت بود. جامعه آماری شامل دانشجویان دختر دانشگاه تبریز بودند که از بین داوطلبین ناآشنا به مهارت پرتاب دارت و با رعایت سایر شرایط پژوهشی تعداد 40 نفر در چهار گروه 10 نفری سبک یادگیری واگرا-توجه درونی، سبک یادگیری واگرا-توجه بیرونی، سبک یادگیری همگرا-توجه درونی و سبک یادگیری همگرا-توجه بیرونی اختصاص داده شدند. آزمودنی ها پس از شرکت در پیش آزمون در دو هفته و هر هفته 3 جلسه و هر جلسه 5 بلوک 10 کوششی را انجام دادند. بعد از اتمام مرحله اکتساب آزمون یادداری فوری و انتقال و یک هفته بعد، آزمون یادداری تاخیری انجام گرفت. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون کروسکال والیس تحلیل شدند. نتایج نشان داد که بین سبک های یادگیری و کانون توجه در مرحله اکتساب، یادداری فوری، یادداری تاخیری و انتقال در خطای شعاعی و میانگین در آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون کروسکال والیس تفاوت معناداری وجود ندارد (p>0/05) ولی بین گروه ها تفاوت معناداری در خطای متغیر آزمون انتقال (آزمون کروسکال والیس) وجود داشت (p>0/05). به نظر می رسد سبک یادگیری همگرا با توجه بیرونی و سبک یادگیری واگرا با توجه درونی منجر به یادگیری بیشتری می شود.

هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر خطای بینایی بر یادگیری یک مهارت هدف گیری در کودکان بود. روش تحقیق از نوع نیمه تجربی با طرح سنجش مکرر و آزمون یادداری بود. نمونه ی آماری تحقیق 36 نفر از کودکان 10 ساله بودند که به صورت در دسترس انتخاب و پس از تخمین سایز هدف به سه گروه ادراک دایره ی بزرگ تر، ادراک دایره ی کوچک تر و گروه کنترل تقسیم شدند. ابزار مورد استفاده در این تحقیق خطای ابینگهاوس نمایش داده شده بر روی زمین و توپ تنیس برای پرتاب از بالای شانه به سمت هدف بود. روش اجرا بدین صورت بود که، ابتدا شرکت کنندگان 10 کوشش را در مرحله ی پیش آزمون اجرا کردند. سپس در مرحله ی اکتساب 6 بلوک 10 کوششی را اجرا کردند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه ی اکتساب آزمون یادداری در 10 کوشش از آزمودنی ها گرفته شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها، از آزمون تحلیل واریانس مرکب با اندازه گیری تکراری، تحلیل واریانس یکراهه به همراه تعقیبی توکی استفاده شد. نتایج این تحقیق نشان داد که هم در مرحله ی اکتساب و هم در مرحله ی یادداری بین گروه ها تفاوت معناداری مشاهده شد که این تفاوت به نفع گروه ادراک دایره ی کوچک تر بود. در کل، نتایج این تحقیق نشان دهنده ی تأثیر سودمند خطای بینایی بر یادگیری یک مهارت ورزشی است. بنابراین، به مربیان و دست اندرکاران ورزشی پیشنهاد می شود که از این متغیر جهت بهبود عملکردها و بهبود جلسات تمرینی استفاده کنند.

هدف ازپژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان یکپارچگی حسی حرکتی بر بهبود مهارت های حرکتی در دانش آموزان با کم توانی یادگیری است. به منظور انجام این پژوهش، 24 نفر از دانش آموزان مبتلا به ناتوانی یادگیری که به مراکز ناتوانی های یادگیری شهر یاسوج مراجعه کرده بودند به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. سپس، آزمون رشد حرکتی لینکلن- اوزرتسکی به عنوان پیش آزمون درمورد هر دو گروه به عمل آمد. همچنین، درمانی کپارچگی حسی حرکتی به مدت 10 جلسه به گروه آزمایش ارائه گردید. بلافاصله پس از اتمام آموزش، مجددا آزمون رشد حرکتی لینکلن- اوزرتسکی به عنوان پس آزمون از هر دو گروه به عمل آمد و از طریق تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان می دهد که تفاوت معناداری در نمره مهارت های حرکتی در دو گروه وجود دارد. بدین صورت که گروه آزمایش در پس آزمون عملکرد بهتری داشته است.به طور کلی، نتایج حاکی از آن است که درمانیکپارچگی حسی حرکتی، منجر به بهبود مهارت های حرکتیدر دانش آموزان با کم توانی یادگیری شده است.

مقدمه و اهداف: امروزه اختلالات یادگیری مهم ترین علت عملکرد ضعف تحصیلی محسوب می شود و هر ساله تعداد زیادی از دانش آموزان به این علت در فراگیری مطالب درسی خصوصا در ریاضیات دچار مشکل می شوند. هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی اثربخشی برنامه منتخب حرکتی بر حافظه کاری، توجه و مهارت های حرکتی دانش آموزان دختر دارای اختلالات یادگیری ریاضی بود. مواد و روش ها: در تحقیق حاضر با استفاده از طرح تحقیق پیش آزمون-پس آزمون و به صورت نیمه تجربی، از بین کلیه کودکان دختر مبتلا به اختلالات یادگیری 12-8 ساله مدارس ابتدایی شهرستان استهبان، 30 نفر از دانش آموزان دختر مبتلا به اختلال یادگیری ریاضی با استفاده از نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند که 15 نفر در گروه مداخله و 15 نفر در گروه کنترل قرار گرفتند. ابزارهای مورد استفاده شامل پرسش نامه محقق ساخته، آزمون هوشی ریون، آزمون ریاضی کی مت، مقیاس حافظه عددی وکسلر (فراخنای ارقام)، آزمون عملکرد پیوسته و آزمون تبحر حرکتی برونینکس– اوزرتسکی بود. برنامه منتخب حرکتی (اسپارک) که شامل فعالیت های تقویتی، بازی و ورزش برای کودکان است به مدت 24 جلسه (8 هفته هر هفته 3 جلسه) اجرا شد. به منظور بررسی یافته ها از روش آماری تحلیل واریانس چندمتغییره استفاده گردید. یافته ها: یافته ها نشان داد که بین گروه مداخله و گروه کنترل دانش آموزان دارای اختلال یادگیری ریاضی در حافظه کاری، توجه و مهارت های حرکتی درشت و ضعیف تفاوت معناداری وجود دارد (001/0(p<؛ بدین معنی که حافظه کاری، توجه و مهارت های حرکتی در گروه مداخله بعد از برنامه منتخب حرکتی بهبود یافته است. نتیجه گیری: به نظر می رسد برنامه منتخب حرکتی (اسپارک) مورد استفاده می تواند باعث بهبود حافظه کاری، توجه و مهارت های حرکتی در کودکان دختر دارای اختلال یادگیری ریاضی شود. توصیه می شود درمانگران در کنار سایر مداخلات درمانی از این تمرینات در کودکان دارای اختلال یادگیری استفاده نمایند.

مقدمه و هدف: یکی از اختلالات اصلی در بیماری پارکینسون، برادی کینزیا است. هدف این مطالعه، تعیین تاثیر یک هفته تمرین حرکتی رساندن دست به دهان در پاسخ به محرک بینایی روی برادی کینزیا و یادگیری حرکتی در بیماران مبتلا به پارکینسون بود.مواد و روش ها: در یک مطالعه آزمایش بالینی مدت زمان واکنش حرکتی در نه بیمار مبتلا به پارکینسون آیدیوپاتیک در مقایسه با یک گروه از افراد سالم مورد بررسی قرارگرفت. افراد به مدت یک هفته هر روز در پاسخ به محرک بینایی تمرین رساندن دست به دهان را به تعداد 120 مرتبه انجام می دادند. عملکرد افراد با استفاده از دستگاه آنالیز حرکتی کینماتریکس در شروع تحقیق و روزهای دوم و هفتم تمرین و سپس در روز چهاردهم، پس از یک هفته از اتمام تمرینات مورد ارزیابی قرار گرفت.نتایج: علی رغم کاهش مدت زمان واکنش حرکتی بعد از یک هفته تمرین در بیماران، این کاهش تنها بین جلسات اول و دوم ارزیابی (دو روز تمرین) معنادار بود (p<0.01) و بین جلسات دوم و سوم تنها به سطح معناداری نزدیک شد (p=0.06). ارزیابی جلسه چهارم یعنی پس از یک هفته از اتمام تمرینات، حاکی از عدم وجود اختلاف معناداری بین جلسات دوم وسوم ارزیابی بود.نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه، تمرین در کوتاه مدت سبب بهبودی برادی کینزیا در بیماران مبتلا به پارکینسون می شود، اما در بلندمدت از میزان بهبودی کاسته می شود. تمرین مهارت های حرکتی می تواند به عنوان روشی موثر و با تاثیراتی بادوام در بیماران مبتلا به شدت خفیف تا متوسط بیماری پارکینسون در نظر گرفته شود، البته همچنان نیاز به تحقیقاتی با طول دوره تمرین و ماندگاری نتایج بیشتر وجود دارد.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر بازخورد خودکنترلی و اضطراب صفتی بر یادگیری مهارت حرکتی پرتاب دارت در دانش آموزان پسر دبیرستانی بود. بدین منظور، 80 آزمودنی به روش دردسترس انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات از «پرسش نامه اضطراب صفتی حالتی اشپیل برگر» (1983) استفاده شد. آزمودنی ها بر اساس نتایج پرسش نامه به دو گروه اضطراب (کم یا زیاد) و بر اساس نوع بازخورد به دو گروه (خودکنترل یا جفت شده) تقسیم شدند. اطلاعات با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس موردبررسی قرار گرفت. یافته های مرحله یادگیری در عامل اضطراب و بازخورد متفاوت می باشد و آزمودنی های گروه بازخورد خودکنترلی با اضطراب صفتی کم نسبت به سایر گروه ها اجرای بهتری را از خود نشان داده اند. به نظر می رسد که هنگام ارائه بازخورد خودکنترلی، توجه به سطح اضطراب صفتی از اهمیت خاصی برخوردار است، بنابراین، اجرای پژوهش های بیشتر در این زمینه توصیه می شود.

مقدمه و هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر تصویرسازی شناختی و انگیزشی بر یادگیری مهارت های شوت و پاس فوتبال بود. روش شناسی: آزمودنی های این پژوهش را 48 دانشجوی پسر دانشگاه شهید بهشتی تهران با دامنه ی سنی 30-19 تشکیل دادند که به صورت سازمان یافته در تمرینات فوتبال شرکت نداشتند. شرکت کنندگان به صورت تصادفی در شش گروه (تصویرسازی شناختی، تصویرسازی انگیزشی و گروه کنترل در دو مهارت شناختی پاس بغل پا و حرکتی شوت روی پا) تقسیم بندی شدند. پروتکل تحقیق شامل پیش آزمون، 15 جلسه تمرین (سه روز در هفته)، آزمون اکتساب بعد از آخرین جلسه تمرین و آزمون های یادداری و انتقال، 72 ساعت بعد از آزمون اکتساب بود. برای آنالیز داده ها، با توجه به اثرگذاری پیش آزمون در نمرات پس آزمون از آزمون آنالیز کوواریانس یک سویه برای اکتساب، یادداری و انتقال و در صورت معنی داری از آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح 05/0 استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد که در مهارت شوت روی پا، بین گروه تصویرسازی انگیزشی و شناختی تفاوت معنی داری مشاهده نشد، اما در مهارت پاس بغل پا، گروه تصویرسازی انگیزشی عملکرد بهتری نسبت به گروه های دیگر داشت.نتیجه گیری: با توجه به این نتایج به مربیان و ورزشکاران توصیه می شود در مهارت های با مؤلفه ی حرکتی از تصویرسازی شناختی و انگیزشی و در مهارت های با مؤلفه ی شناختی از تصویرسازی انگیزشی استفاده کنند.